Urodzony w 1889r. w Suwałkach Marian Borzęcki, komendant Policji Państwowej w latach 1923-1926 został patronem auli Bezpieczeństwa Wewnętrznego w suwalskiej Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej. W uroczystości wziął udział Czesław Renkiewicz, Prezydent Suwałk.
W wyjątkowym wydarzeniu odsłonięcia pamiątkowej tablicy, oprócz władz PWSZ w Suwałkach, uczestniczyli też: Czesław Renkiewicz, prezydent Suwałk, przedstawiciele Komendy Głównej Policji (insp. Prof. dr hab. Izabela Nowicka) oraz generałowie i inspektorzy w stanie spoczynku (Henryk Tokarski, Mariusz Róg). Nie brakowało podziękowań, gratulacji, okolicznych przemówień oraz wykładu laudacyjnego na cześć Borzęckiego (wykład wygłosił gen. w/s. Henryk Tokarski).
Dr Marta Wiszniewska, rektor Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Suwałkach podkreślała natomiast, że jest to wyjątkowy dzień nie tylko dla całej społeczności akademickiej, ale też całego regionu. Zapowiedziała również, że piękny zwyczaj nadawania imion poszczególnym aulom i salom PWSZ w Suwałkach na stałe zagości już w kalendarzu uczelnianych wydarzeń. – W ten sposób chcemy oddać hołd cenionym suwalczanom i zachować o nich pamięć – mówiła.
Marian Borzęcki, syn Bolesława i Marii z Rakowskich, ur. w 7 IX 1889 r. w Suwałkach. W 1914 r. ukończył wydział prawa Uniwersytetu Petersburskiego. Po wybuchu I wojny światowej zaangażował się aktywnie w działalność powstałych na terenie Warszawy obywatelskich służb porządkowych. Pełnił w nich różnego rodzaju funkcje, począwszy od milicjanta w Straży Obywatelskiej, aż do kierownika sekcji szkoleniowej Warszawskiej Milicji Miejskiej. Od czerwca 1918 r. rozpoczął pracę w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, początkowo jako referent, a następnie jako radca ministerialny. W późniejszym okresie sprawował funkcję kierownika Wydziału Policji w Sekcji Administracyjnej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, a dnia 5 XI 1918 r. mianowano go naczelnikiem Samodzielnego Wydziału Policji w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. W dniu 20 I 1919 r. objął stanowisko naczelnego inspektora Policji Komunalnej, a 17 VI tego roku został zastępcą Komendanta Głównego Policji (funkcję tę sprawował do 9 XI 1921 roku). W tym czasie powierzono mu zadanie zjednoczenia wszystkich organów policyjnych w Polsce i stworzenia jednolitej Policji Państwowej. Następnie został mianowany komisarzem rządu na Miasto Warszawę (nominacja 22 X 1921 roku, dymisja 17 XII 1922 roku). Od połowy grudnia 1922 roku do czerwca 1923 roku zajmował stanowisko dyrektora Departamentu Bezpieczeństwa w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Mianowano go potem komendantem Policji Państwowej (1 VII 1923 r.- 4 XI 1926 r.). W czasie przewrotu majowego w 1926 r. opowiedział się po stronie prezydenta, za co został czasowo aresztowany. Utracił także stanowisko Komendanta Głównego Policji Państwowej. Po opuszczeniu szeregów policji wykonywał swój wyuczony zawód prawnika, był m.in. członkiem prezydium Sądu Dyscyplinarnego w Izbie Adwokackiej w Warszawie oraz wykładowcą i egzaminatorem aplikantów adwokackich. W okresie 1927-1934 pełnił funkcję wiceprezydenta Warszawy. Związany był w tym czasie ze Związkiem Ludowo-Narodowym, był jednym z przywódców Obozu Wielkiej Polski, a także jednym z organizatorów Stronnictwa Narodowego.
W dniu 30 III 1940 r. został aresztowany przez Gestapo i osadzony na Pawiaku. W maju 1940 r. został przewieziono go do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen. Został zamordowany w 1942 r. w obozie w Mauthausen. Jego symboliczny grób znajduje się na warszawskich Powązkach. Żonaty z Michaliną z domu Żakiewicz, miał syna Lecha.
Odznaczenia:
Order Polonia Restituta III klasy
Krzyż Walecznych
francuski Order Legii Honorowej IV klasy
Order Korony Rumuńskiej II klasy
